W związku z coraz większą uwagą poświęcaną technologiom związanym z produkcją, magazynowaniem i dystrybucją wodoru inicjowane są liczne spotkania dotyczące tej tematyki nie tylko w ujęciu lokalnym, w obrębie dolin wodorowych, lecz także w spojrzeniu ponadregionalnym, europejskim, na te kwestie.
Po krótkim wprowadzeniu zrealizowanym przez Katarzynę Lachowicz, Dyrektor oddziału Związku Pracodawców Business & Science Poland w Brukseli, Główny Doradca Dyrektora Generalnego ds. Energii w Komisji Europejskiej Tudor Constantinescu podsumował najważniejsze konkluzje, płynące z unijnej dyrektywy RED III dotyczącej odnawialnych źródeł energii. Przedstawił także założenia programu Connecting Europe Facility, dotyczącego także infrastruktury energetycznej. Wspomniał także o problematycznych kwestiach związanych z kompresją, magazynowaniem i dekompresją wodoru. Ważnym elementem strategii jest także ponadregionalne podejście do kwestii transportu wodoru w obrębie całej Europy. Docelowo należy dążyć do powstania globalnego rynku wodorowego. Prelegent wspomniał także o funkcjonującym projekcie European Hydrogen Bank, który stanowi wsparcie dla rozwoju infrastruktury związanej z technologiami wodorowymi.
Ryszard Pawlik, Doradca Prof. Jerzego Buzka w Parlamencie Europejskim wspomniał o ważnym aspekcie współpracy nauki i biznesu w zakresie pozyskiwania i zagospodarowania zielonego wodoru. Opracowywane przez naukowców metody powinny być tanie i efektywne, natomiast otoczenie biznesowe zapewni rynki zbytu i kwestie związane z transportem i magazynowaniem wodoru w skali globalnej. W świetle obecnych założeń trudno jest sobie wyobrazić dekarbonizację i zieloną transformacje bez wodoru. Wodór należy postrzegać jako nośnik energetyczny przyszłości i należy przyspieszać rozwiązania służące ekonomicznej jego produkcji, jak i kwestie związane z magazynowaniem w Europie środkowowschodniej.
Grzegorz Jóźwiak, reprezentujący ORLEN, wspomniał, iż wodór może znacznie pomoc nam w realizacji transformacji energetycznej, więc zasadne było opracowanie strategii związanej z wodorem w znaczącym na rynku koncernie paliwowym. Nie jest łatwo produkować zielony wodór przy obecnym miksie energetycznym Polski, stąd zaproponowano nowe sposoby produkcji stosując odnawialne źródła energii. Jednym z celów do 2030 roku ma być produkcja 70 tys. ton syntetycznych węglowodorów, bazujących na odnawialnym wodorze. Rozwijane są produkcyjne i dystrybucyjne huby wodorowe w Polsce, Czechach i Słowacji.
Otrzymywane w ten sposób syntetyczne paliwa mogą posłużyć na przykład zasilaniu transportu zbiorowego. Co ważne, syntetyczne paliwa mogą być otrzymywane z zielonego wodoru, otrzymanego w procesach elektrolitycznych oraz z bio-dwutlenku węgla, pozyskiwanego na przykład w procesie fermentacji. Wspomniał także o obiektach dystrybucji paliwa wodorowego (HRS), zlokalizowanych m.in. w Krakowie czy Poznaniu. Przedstawione zostało także polskie rozwiązanie dotyczące wodorowej lokomotywy – pojazdu SM42 6Dn, który na jednym tankowaniu wodoru może pracować przez dobę.
Ivica Jakić wspomniał o projektach wodorowe w Chorwacji. Podsumował, iż rola energii wiatrowej, słonecznej czy wodnej jest niebagatelna, ale ważne jest także zapewnienie efektywnych, chemicznych magazynów tej energii, takich jak wodór, amoniak, etanol czy metanol. Szczególnie istotne jest to przy magazynowaniu nadwyżek energetycznych, pochodzących z nadprodukcji w okresie na przykład intensywnego nasłonecznienia, w celu skonsumowania tej energii w okresie deficytu. E-metanol, produkowany z zielonego wodoru i dwutlenku węgla wydaje się być szczególnie obiecującym w tym zakresie.
Szymon Płoński z Dolnośląskiej Doliny Wodorowej wspomniał, iż Polskie doliny wodorowe tworzą swego rodzaju wodorowy ekosystem. Omówił także idee projektu BalticSeaH2 EU, który tworzy wielkoskalową transgraniczną dolinę wokół Morza Bałtyckiego, której główna część znajduje się pomiędzy południową Finlandią a Estonią.
Celem jest stworzenie zintegrowanej gospodarki wodorowej wokół Morza Bałtyckiego, aby umożliwić samowystarczalność energetyczną i zminimalizować emisję dwutlenku węgla z różnych gałęzi przemysłu. W projekcie bierze udział 40 partnerów z dziewięciu krajów obszaru Morza Bałtyckiego. Łączenie lokalnych obszarów w szerszą dolinę sprzyja tworzeniu prawdziwie zintegrowanej, międzyregionalnej gospodarki wodorowej, czego nie udało się wcześniej na taką skalę w Europie.
Dr. Ir. Matthijs Soede, reprezentujący Komisję Europejską, także odniósł się do idei europejskich dolin wodorowych (H2 valley declaration). Poprzez tę deklarację Komisja wraz z europejskim przemysłem wodorowym, społecznością naukową i regionami europejskimi zobowiązują się do zintensyfikowania i przyspieszenia wspólnych działań w zakresie badań, rozwoju, demonstracji i wdrażania dolin wodorowych.
Źródło: PARP
